Αναμνήσεις

Κάθε εμπόδιο σε καλό λένε! Εγώ γιατί δεν το βλέπω; Αυτή τη στιγμή η αλήθεια μ' έχει πιάσει μια μιζέρια και μια νοσταλγία. Μου λείπει η παλιά μου ζωή. Τότε που πηγαίναμε κάθε μέρα στη σχολή έστω και για καφέ, είχα μια πολύ ωραία παρέα με την οποία γυρίζαμε όλη τη Θεσσαλονίκη, κάναμε πράγματα που μας άρεσαν χωρίς να πρέπει απαραίτητα να ξοδέψουμε πολλά λεφτά! Πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και παίζαμε όλη μέρα χαρτιά, πηγαίναμε σε καφετέριες με επιτραπέζια και παίζαμε μέχρι να βαρεθούμε, πηγαίναμε για μπύρες και για καφέ στα πιο ωραία μέρη. Νοσταλγώ τόσο πολύ το πόσο ήρεμη ήμουν και πόσα πράγματα έκανα που μέχρι και την προηγούμενη σχέση μου σκέφτομαι! Περνούσα τόσο υπέροχα αλλά μετά τη μεγάλη κατρακύλα που έπαθα με τις φοβίες μου δε θέλω ούτε απ' το σπίτι να βγω-που λέει ο λόγος. Θα ήθελα πολύ να έκανα όλα αυτά που μου άρεσαν παλιά. Καμιά φορά σκέφτομαι τι πραγματικά με εμποδίζει!;Ο φόβος μου είναι, γιατί δεν θέλω να βρεθώ πάλι στην κατάσταση που βρέθηκα τον Μάιο. Ήταν πραγματικά τόσο άσχημο όλο αυτό που πέρασα που με τρομάζει να το ξαναζήσω. Ίσως αν αρχίσω πάλι να δοκιμάζω και δω ότι τίποτα δεν γίνεται να ηρεμήσω. Κάποιες φορές νιώθω όντως δυνατή και δοκιμάζω, άλλες πάλι τίποτα. Πιστεύω ότι αυτό είναι και το τελευταίο και πως αφού τελειώσω με την ψυχολόγο όλα θα φτιάξουν και θα είμαι ξανά δυνατή. Άντε να δούμε!

Η τέλεια εικόνα!

Το 'χω! Έχω μπροστά μου την ειδιλιακή εικόνα! Έξω χιονίζει ευτυχώς ασταμάτητα και το έχει στρώσει απ' τα ξημερώματα. Όλα είναι λευκά και οι νυφάδες στροβιλλίζονται στο ρυθμό του ανέμου που φυσάει με μικρή ένταση. Κάθομαι στην μπαλκονόπορτα και κοιτάζω το χιόνι που έχω καιρό να δω. Καθώς απολάμβανω το τοπίο μου έρχεται μια άλλη εικόνα στο μυαλό: Είμαι στον τόπο μου τέτοια μέρα, ντύνομαι ζεστά, βάζω το κασκόλ, το σκουφί και τα γάντια μου, παίρνω την τσάντα μου και πηγαίνω στη δουλειά. Καθόμαστε με τα παιδάκια και βλέπουμε το χιόνι απ' το παράθυρο, χαιρόμαστε που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και φυσικά κάνουμε και λίγο μάθημα, μιας και γι' αυτό πήγαμε! Όταν σχολάσω γυρίζω σπίτι μου, το σκοτάδι έχει πέσει και οι νιφάδες εξακολουθούν τον τρελό χορό τους. Κάνω έναν καφέ, στέκομαι στην μπαλκονόπορτα και κοιτάζω το τοπίο με τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν σημαίνοντας τον ερχομό των Χριστουγέννων! Αχ, αυτά τα απλά πράγματα θέλω να αποκτήσω. Τόσο δύσκολο είναι πια;

Ωραία απ' τη μια, άσχημα απ' την άλλη!

Πέρασα απ' τα πιο ωραία Σαββατοκύριακα εδώ και πολύ καιρό. Παρασκευή ξεσάλωμα με τους φίλους μου βλέποντας έναν απ' τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, Σάββατο χορός με την παρέα μου, επίσης ξεσάλωμα. Όλο το μαγαζί με κοιτούσε, αλλά έτσι είμαι εγώ. Τρελαίνομαι να χορεύω τσιφτετέλια όπου και να είμαι. Δε με νοιάζει αν με κοιτάνε ή με σχολιάζουν. Δικό τους πρόβλημα! Εγώ περνάω καλά και το δίχνω! Και σήμερα περιμένω να περάσω το ίδιο καλά. Βέβαια Κυριακή θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα αλλά και πάλι θα περάσω καλά! Και μετά έρχεται η Δευτέρα με την δουλειά στην οποία πρέπει να πάω. Τελικά νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει παρά μόνο η ψυχολόγος μου και μάλλον πρέπει να σταματήσω να μιλάω για την δουλειά σε όλους αυτούς. Όντως δεν πρέπει να συζητάς πολύ για κάποιο πρόβλημά σου. Το πολύ-πολύ να καταλήξεις με τρομερό πονοκέφαλο, απίστευτα νεύρα, φοβερά μπερδεμένος/η και να νιώθεις ό, τι ακριβώς νιώθω κι εγώ τώρα(τελικά με νιώθει κανείς;). Πρέπει να το λύσω μόνη μου το πρόβλημα. Όντως θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου και θα σταματήσω ν' ακούω τον οποιονδήποτε. Τι πραγματικά θέλω να κάνω; Αυτό μπορώ με σιγουριά να το πω! Θέλω να φύγω απ' το φροντιστήριο που δουλεύω, να βρω μια καλύτερη δουλειά, να γυρίσω πίσω στην πόλη μου, να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι, να κάνω τη ζωή που θέλω. Να ξαναβρώ την χαρά και την ηρεμία μου. Να νιώσω ξανά ότι ελέγχω τη ζωή και όχι ότι με ελέγχει αυτή. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι αυτό: θα ετοιμαστώ να βγω να διασκεδάσω, θα ξεχάσω όλα μου τα προβλήματα, θα διασκεδάσω με την παρέα μου και όσων αφορά την δουλειά θα σταματήσω να την φέρνω στο σπίτι μου, όπως είπε και η αδερφή μου. Και αύριο που θα έρθει η ώρα να πάω θα πρέπει να σκεφτώ θετικά. Στο κάτω-κάτω κάνω τη δουλειά που ονειρεύομαι και δε θ' αφήσω κανέναν ηλίθιο να με χαλάσει παραπάνω. Μέχρι να φύγω λοιπόν απ' το περιβάλλον που με χαλάει τόσο δε θα πηγαίνω σαν το καημένο, πληγωμένο γατί που το πάνε για εκτέλεση και φοβάται, αλλά θα το αντιμετωπίσω. Τουλάχιστον ελπίζω ότι θα τα καταφέρω!

Πόσο ακόμα;

Πόσο κακό μπορείς να μου κάνει παραπάνω από αυτό που μου έκανε ήδη. Δεν υπάρχει χειρότερο απ' το να σε χειρίζεται ψυχολογικά ο άνθρωπός σου κι εσύ να κάθεσαι και να τον ακούς. Μόνο που τώρα νιώθω απίστευτη οργή και την βγάζω λίγη-λίγη εκεί όπου ανήκει.Του είπα ήδη πόσο εκνευρισμένη είμαι και πόσο κακό μου έχει κάνει. Και μου το γύρισε αλλιώς ο κύριος. Ότι του κάνει κακό που χωρίσαμε τόσο ομαλά, πως αν είχε με κάτι να νευριάσει μαζί μου θα με ξεπερνούσε πιο εύκολα, ότι τώρα τα βλέπει αλλιώς και τέτοια. Έλα να μαλώσουμε, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έχω μπόλικα να σου πω και να βγάλω από μέσα μου. Γιατί πια έπαψα να σε λυπάμαι και να φοβάμαι μήπως σε στεναχωρήσω. Πλέον μ' ενδιαφέρει να είμαι καλά εγώ. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να στα πω ένα χεράκι. Ναι, ακόμα και τώρα φοβάμαι ότι μπορεί να με πιάσει πανικός ακόμα και να μιλήσω μαζί του-γιατί εκεί κατάντησα, να με πιάνει πανικός μόλις τον ακούω ή τον βλέπω-αλλά απ' την άλλη σκέφτομαι μήπως να τον πάρω αύριο κιόλας να τα ξεκαθαρίσουμε και να τελειώνω πια μ' αυτή την ιστορία. Τελικά όντως έπρεπε να μαλώσουμε και να χωρίσουμε. Αυτά τα ομαλά καθόλου δεν βοηθάνε. Αν είχαμε σκοτωθεί για κάτι τώρα θα τον είχα ξεπεράσει και θα ήμουν ήρεμη. Χωρίς άγχος, χωρίς πανικούς, ίσως και χωρίς συγκεκριμένους φόβους. Είναι πολύ αργά για να πάρω την απόφαση του τι θα κάνω μαζί του τώρα. Η νύχτα είναι κακός σύμβουλος. Θα το σκεφτώ το πρωί.

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν

Είναι γεγονός πως όταν όλα πάνε καλά κάποια στιγμή κάτι θα στραβώσει. Το ίδιο έγινε και με τη σχέση μου. Όλα πήγαιναν τόσο καλά μέχρι που στον ενάμιση χρόνο έκανα ένα λάθος. Άφησα ένα φλερτ να εξελιχθεί υπέρ του δέοντος. Ποτέ δεν έφτασε παραπάνω απ' το φλερτ αλλά αυτό που έκανα δε μου και θεώρησα σωστό να το μοιραστώ με τον άνθρωπό μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μας πήρε η κατηφόρα. Εγώ ένιωθα ένοχη που τον στεναχώρησα και έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου για να τον κάνω ευτυχισμένο, σε σημείο υποσυνείδητα να αυτοτιμωρούμαι. Εκείνος απ' την άλλη πλευρά με τον τρόπο του με τιμωρούσε για την πράξη του. Είχαμε πει ότι θα τ'αφήσουμε όλα πίσω μας, αλλά τελικά μάλλον κανείς μας δεν μπόρεσε πραγματικά να το ξεχάσει. Γι' αυτό και λίγο πριν χωρίσουμε φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε κοινή ζωή. Ο καθένας έκανε τη ζωή του. Ακόμα και μέσα στο σπίτι ο καθένας έκανε αυτά που του άρεσαν, χώρια απ' τον άλλο. Μέχρι που δεν πήγαινε άλλο και πήρα την απόφαση μετά από άλλον ενάμιση χρόνο μαζί-συνολικά τρία χρόνια-να δώσω ένα τέλος, για τον επιπλέον λόγο ότι όλη αυτή η κατάσταση έκανε τους φόβους μου ακόμα πιο έντονους. Για δυο μήνες μετά το χωρισμό μας μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Όλοι μου έλεγαν ότι αυτή η κατάσταση είναι άρρωστη και πρέπει να σταματήσει. Και στο τέλος πήραμε την κοινή απόφαση να το σταματήσουμε κι αυτό. Κανονικά έπρεπε να νιώθω ξαλαφρωμένη. Εγώ τότε γιατί κλαίω όποτε μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό του και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί; Γιατί μου έχουν μείνει μόνο τα καλά και γιατί δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει; Δεν έχω καταλάβει ακόμα αλλά μάλλον πρέπει ν' ακολουθήσω τη φράση που λέει: Άσε το χρόνο να δείξει!

Φοβίες!

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις με φοβίες. Σε οποιαδήποτε ηλικία είναι δύσκολο, αλλά πόσο μάλλον όταν είσαι 22 χρονών και αντί να ζεις τη ζωή σου, εσύ πιο πολύ την σκέφτεσαι. Αυτοί που δεν έχουν περάσει ποτέ τέτοια φάση και δεν ξέρουν τι σου συμβαίνει κοροϊδεύουν ή σε κοιτάνε περίεργα. Πολλές φορές σου δίνουν και συμβουλές τύπου: γράψτα όλα στα παλιά σου τα παπούτσια, δεν αξίζει κλπ. Αν ήταν τόσο εύκολο δε θα ήταν κανείς μας έτσι. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο! Κάποιες φορές δεν μπορώ να το αποφύγω, κάποιες το ελέγχω, κάποιες με ελέγχει εκείνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθώ να μην δίνω σημασία σε τέτοιους φόβους, να μην το σκέφτομαι, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου-ό,τι και να κάνω-υπάρχει η σκέψη μήπως με πιάσει πάλι πανικός; Ξέρω ότι θα το ξεπεράσω και δε θα είμαι πάντα έτσι, αλλά ώρες ώρες δεν το βλέπω να γίνεται και αυτό με τρομάζει και με κουράζει.

Αγάπη ή συνήθεια;

Έχω χωρίσει εδώ και 2 μήνες με τον άνθρωπο με τον οποίο πέρασα 3 χρόνια απ' τη ζωή μου. Εγώ από Βόρεια Ελλάδα, εκείνος από Νότια. Ένα μήνα μετά το χωρισμό γύρισε σπίτι του, αλλά μιλάμε ακόμα. Στην αρχή ήμουν χαρούμενη που επιτέλους θα φλέρταρα με την ησυχία μου. Και το έκανα για λίγο. Μετά μου άρεσε κάποιος λίγο περισσότερο, αλλά τελικά δεν ενδιαφέρθηκε οπότε δεν συνεχίστηκε το πράγμα. Τώρα μετά από τόσο καιρό ώρες-ώρες νιώθω ότι μου έλειψε. Κάποιες στιγμές θέλω να τον δω. Και όταν ακούω ότι είναι κάπου με κάποια κοπέλα ζηλεύω. Προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθω είναι λόγω του ότι δεν βρήκα κάτι άλλο και άρχισα να νιώθω μόνη, ή επειδή όντως έχω αρχίσει να τον θέλω πίσω. Αν τον ξανάβλεπα θα καταλάβαινα άραγε τι μου συμβαίνει πραγματικά;

Γενέθλια

Είναι υπέροχο να έχεις γενέθλια! Να ξέρεις ότι εκείνη η μέρα είναι η δική σου μέρα. Πως θα κάνεις πράγματα που σ'ευχαριστούν. Είναι η μέρα που ξυπνάς και λες: "Σήμερα δε θ'αφήσω τίποτα και κανέναν να με στεναχωρήσει". Μόλις έκλεισα τα 22! Βέβαια από ένα μήνα πριν λέω ότι είμαι 22 αλλά τέλος πάντων. Η μέρα μου ήταν όμορφη, αν και το πάρτι δεν τελείωσε ακόμη! Πήγα για ψώνια και συγκεκριμένα για ρούχα. Αχ, πόσο με ανανέωσε αυτό! Και μετά καφές στα λατρεμένα μου Starbucks! Δουλειά το απόγευμα και το βράδυ ξεκούραση, γιατί αύριο πρέπει να είμαι φρέσκια! Σάββατο βράδυ θα το κάψουμε! Τι πειράζει που μεγαλώνω; Καμιά φορά νοσταλγώ το παιδί που ήμουν κάποτε. Ξέγνοιαστη, χωρίς προβλήματα και χωρίς τίποτα να με απασχολεί, παρά μόνο το παιχνίδι. Αλλά και αυτή η ηλικία έχει άλλες χαρές, όπως και κάθε ηλικία με τη σειρά της. Αυτά είναι τα καλύτερά μου χρόνια μου είπε η θεία μου, μιλώντας για την 10ετία 20-30 χρονών. Τελικά έχει δίκιο! Και έχω σκοπό να την ζήσω όσο μπορώ πιο πολύ, και όσο φυσικά μου επιτρέπουν οι συνθήκες! Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Να τα εκατοστήσω!

Πρώτη φορά!

Έχω ξανακάνει blog αλλά δεν ασχολήθηκα πολύ. Με αφορμή όμως μια ταινία αποφάσισα να το σβήσω και να γράψω ένα άλλο. Ακόμα κι αν κανένας δεν το διαβάσει. Σκέφτηκα στην αρχή να το γράψω στα αγγλικά μια και κατέχω τη γλώσσα, αλλά τελικά το μετάνιωσα. Μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να εκφραστείς όπως πραγματικά θέλεις! Είναι τόσα που θέλω να πω, αλλά λέω να ξεκινήσω απ' αυτό που με αφορά πιο πολύ αυτό τον καιρό, την δουλειά! Διδάσκω Αγγλικά σε φροντιστήριο. Ήταν το όνειρο μου και το εκμεταλεύτηκα, καθώς μπορεί να μην έπιασα τα μόρια της Αγγλικής Φιλολογίας που τόσο ήθελα, αλλά πήρα το proficiency και ευτυχώς με τη μία έπιασα δουλειά! Αφού φυσικά είχα να τελειώσω με τα χαρτιά για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Απίστευτη γραφειοκρατία και μεγάλη ταλαιπωρία! Όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ τυχερή και πράγματι έτσι νιώθω. Αλλά εκτός απ' το να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει, που για μενα είναι πολύ σημαντικό, πρέπει να πληρώνεσαι κιόλας. Έχω αρχίσει λοιπόν ν'αναρωτιέμαι, αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει αλλά έχουν να πληρωθούν 5 και 6 μήνες εξακολουθούν να χαίρονται με αυτό που κάνουν; Ή θέλουν να τα βροντήξουν και να φύγουν; Όπως και να το κάνουμε, όταν ξεκινάς να δουλέψεις χαίρεσαι, γιατί πλέον θα παίρνεις τα δικά σου χρήματα. Όταν όμως δουλεύεις, δε σε πληρώνουν και πρέπει ν'αρχίσεις πάλι να παίρνεις λεφτά απ' τους δικούς σου εκεί τι κάνεις;