Πρώτη φορά!

Έχω ξανακάνει blog αλλά δεν ασχολήθηκα πολύ. Με αφορμή όμως μια ταινία αποφάσισα να το σβήσω και να γράψω ένα άλλο. Ακόμα κι αν κανένας δεν το διαβάσει. Σκέφτηκα στην αρχή να το γράψω στα αγγλικά μια και κατέχω τη γλώσσα, αλλά τελικά το μετάνιωσα. Μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να εκφραστείς όπως πραγματικά θέλεις! Είναι τόσα που θέλω να πω, αλλά λέω να ξεκινήσω απ' αυτό που με αφορά πιο πολύ αυτό τον καιρό, την δουλειά! Διδάσκω Αγγλικά σε φροντιστήριο. Ήταν το όνειρο μου και το εκμεταλεύτηκα, καθώς μπορεί να μην έπιασα τα μόρια της Αγγλικής Φιλολογίας που τόσο ήθελα, αλλά πήρα το proficiency και ευτυχώς με τη μία έπιασα δουλειά! Αφού φυσικά είχα να τελειώσω με τα χαρτιά για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Απίστευτη γραφειοκρατία και μεγάλη ταλαιπωρία! Όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ τυχερή και πράγματι έτσι νιώθω. Αλλά εκτός απ' το να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει, που για μενα είναι πολύ σημαντικό, πρέπει να πληρώνεσαι κιόλας. Έχω αρχίσει λοιπόν ν'αναρωτιέμαι, αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει αλλά έχουν να πληρωθούν 5 και 6 μήνες εξακολουθούν να χαίρονται με αυτό που κάνουν; Ή θέλουν να τα βροντήξουν και να φύγουν; Όπως και να το κάνουμε, όταν ξεκινάς να δουλέψεις χαίρεσαι, γιατί πλέον θα παίρνεις τα δικά σου χρήματα. Όταν όμως δουλεύεις, δε σε πληρώνουν και πρέπει ν'αρχίσεις πάλι να παίρνεις λεφτά απ' τους δικούς σου εκεί τι κάνεις;