Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν

Είναι γεγονός πως όταν όλα πάνε καλά κάποια στιγμή κάτι θα στραβώσει. Το ίδιο έγινε και με τη σχέση μου. Όλα πήγαιναν τόσο καλά μέχρι που στον ενάμιση χρόνο έκανα ένα λάθος. Άφησα ένα φλερτ να εξελιχθεί υπέρ του δέοντος. Ποτέ δεν έφτασε παραπάνω απ' το φλερτ αλλά αυτό που έκανα δε μου και θεώρησα σωστό να το μοιραστώ με τον άνθρωπό μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μας πήρε η κατηφόρα. Εγώ ένιωθα ένοχη που τον στεναχώρησα και έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου για να τον κάνω ευτυχισμένο, σε σημείο υποσυνείδητα να αυτοτιμωρούμαι. Εκείνος απ' την άλλη πλευρά με τον τρόπο του με τιμωρούσε για την πράξη του. Είχαμε πει ότι θα τ'αφήσουμε όλα πίσω μας, αλλά τελικά μάλλον κανείς μας δεν μπόρεσε πραγματικά να το ξεχάσει. Γι' αυτό και λίγο πριν χωρίσουμε φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε κοινή ζωή. Ο καθένας έκανε τη ζωή του. Ακόμα και μέσα στο σπίτι ο καθένας έκανε αυτά που του άρεσαν, χώρια απ' τον άλλο. Μέχρι που δεν πήγαινε άλλο και πήρα την απόφαση μετά από άλλον ενάμιση χρόνο μαζί-συνολικά τρία χρόνια-να δώσω ένα τέλος, για τον επιπλέον λόγο ότι όλη αυτή η κατάσταση έκανε τους φόβους μου ακόμα πιο έντονους. Για δυο μήνες μετά το χωρισμό μας μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Όλοι μου έλεγαν ότι αυτή η κατάσταση είναι άρρωστη και πρέπει να σταματήσει. Και στο τέλος πήραμε την κοινή απόφαση να το σταματήσουμε κι αυτό. Κανονικά έπρεπε να νιώθω ξαλαφρωμένη. Εγώ τότε γιατί κλαίω όποτε μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό του και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί; Γιατί μου έχουν μείνει μόνο τα καλά και γιατί δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει; Δεν έχω καταλάβει ακόμα αλλά μάλλον πρέπει ν' ακολουθήσω τη φράση που λέει: Άσε το χρόνο να δείξει!