Αναμνήσεις

Κάθε εμπόδιο σε καλό λένε! Εγώ γιατί δεν το βλέπω; Αυτή τη στιγμή η αλήθεια μ' έχει πιάσει μια μιζέρια και μια νοσταλγία. Μου λείπει η παλιά μου ζωή. Τότε που πηγαίναμε κάθε μέρα στη σχολή έστω και για καφέ, είχα μια πολύ ωραία παρέα με την οποία γυρίζαμε όλη τη Θεσσαλονίκη, κάναμε πράγματα που μας άρεσαν χωρίς να πρέπει απαραίτητα να ξοδέψουμε πολλά λεφτά! Πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και παίζαμε όλη μέρα χαρτιά, πηγαίναμε σε καφετέριες με επιτραπέζια και παίζαμε μέχρι να βαρεθούμε, πηγαίναμε για μπύρες και για καφέ στα πιο ωραία μέρη. Νοσταλγώ τόσο πολύ το πόσο ήρεμη ήμουν και πόσα πράγματα έκανα που μέχρι και την προηγούμενη σχέση μου σκέφτομαι! Περνούσα τόσο υπέροχα αλλά μετά τη μεγάλη κατρακύλα που έπαθα με τις φοβίες μου δε θέλω ούτε απ' το σπίτι να βγω-που λέει ο λόγος. Θα ήθελα πολύ να έκανα όλα αυτά που μου άρεσαν παλιά. Καμιά φορά σκέφτομαι τι πραγματικά με εμποδίζει!;Ο φόβος μου είναι, γιατί δεν θέλω να βρεθώ πάλι στην κατάσταση που βρέθηκα τον Μάιο. Ήταν πραγματικά τόσο άσχημο όλο αυτό που πέρασα που με τρομάζει να το ξαναζήσω. Ίσως αν αρχίσω πάλι να δοκιμάζω και δω ότι τίποτα δεν γίνεται να ηρεμήσω. Κάποιες φορές νιώθω όντως δυνατή και δοκιμάζω, άλλες πάλι τίποτα. Πιστεύω ότι αυτό είναι και το τελευταίο και πως αφού τελειώσω με την ψυχολόγο όλα θα φτιάξουν και θα είμαι ξανά δυνατή. Άντε να δούμε!