Πόσο ακόμα;

Πόσο κακό μπορείς να μου κάνει παραπάνω από αυτό που μου έκανε ήδη. Δεν υπάρχει χειρότερο απ' το να σε χειρίζεται ψυχολογικά ο άνθρωπός σου κι εσύ να κάθεσαι και να τον ακούς. Μόνο που τώρα νιώθω απίστευτη οργή και την βγάζω λίγη-λίγη εκεί όπου ανήκει.Του είπα ήδη πόσο εκνευρισμένη είμαι και πόσο κακό μου έχει κάνει. Και μου το γύρισε αλλιώς ο κύριος. Ότι του κάνει κακό που χωρίσαμε τόσο ομαλά, πως αν είχε με κάτι να νευριάσει μαζί μου θα με ξεπερνούσε πιο εύκολα, ότι τώρα τα βλέπει αλλιώς και τέτοια. Έλα να μαλώσουμε, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Έχω μπόλικα να σου πω και να βγάλω από μέσα μου. Γιατί πια έπαψα να σε λυπάμαι και να φοβάμαι μήπως σε στεναχωρήσω. Πλέον μ' ενδιαφέρει να είμαι καλά εγώ. Και για να συμβεί αυτό πρέπει να στα πω ένα χεράκι. Ναι, ακόμα και τώρα φοβάμαι ότι μπορεί να με πιάσει πανικός ακόμα και να μιλήσω μαζί του-γιατί εκεί κατάντησα, να με πιάνει πανικός μόλις τον ακούω ή τον βλέπω-αλλά απ' την άλλη σκέφτομαι μήπως να τον πάρω αύριο κιόλας να τα ξεκαθαρίσουμε και να τελειώνω πια μ' αυτή την ιστορία. Τελικά όντως έπρεπε να μαλώσουμε και να χωρίσουμε. Αυτά τα ομαλά καθόλου δεν βοηθάνε. Αν είχαμε σκοτωθεί για κάτι τώρα θα τον είχα ξεπεράσει και θα ήμουν ήρεμη. Χωρίς άγχος, χωρίς πανικούς, ίσως και χωρίς συγκεκριμένους φόβους. Είναι πολύ αργά για να πάρω την απόφαση του τι θα κάνω μαζί του τώρα. Η νύχτα είναι κακός σύμβουλος. Θα το σκεφτώ το πρωί.

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν

Είναι γεγονός πως όταν όλα πάνε καλά κάποια στιγμή κάτι θα στραβώσει. Το ίδιο έγινε και με τη σχέση μου. Όλα πήγαιναν τόσο καλά μέχρι που στον ενάμιση χρόνο έκανα ένα λάθος. Άφησα ένα φλερτ να εξελιχθεί υπέρ του δέοντος. Ποτέ δεν έφτασε παραπάνω απ' το φλερτ αλλά αυτό που έκανα δε μου και θεώρησα σωστό να το μοιραστώ με τον άνθρωπό μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά μας πήρε η κατηφόρα. Εγώ ένιωθα ένοχη που τον στεναχώρησα και έκανα ό,τι περνούσε απ' το χέρι μου για να τον κάνω ευτυχισμένο, σε σημείο υποσυνείδητα να αυτοτιμωρούμαι. Εκείνος απ' την άλλη πλευρά με τον τρόπο του με τιμωρούσε για την πράξη του. Είχαμε πει ότι θα τ'αφήσουμε όλα πίσω μας, αλλά τελικά μάλλον κανείς μας δεν μπόρεσε πραγματικά να το ξεχάσει. Γι' αυτό και λίγο πριν χωρίσουμε φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε κοινή ζωή. Ο καθένας έκανε τη ζωή του. Ακόμα και μέσα στο σπίτι ο καθένας έκανε αυτά που του άρεσαν, χώρια απ' τον άλλο. Μέχρι που δεν πήγαινε άλλο και πήρα την απόφαση μετά από άλλον ενάμιση χρόνο μαζί-συνολικά τρία χρόνια-να δώσω ένα τέλος, για τον επιπλέον λόγο ότι όλη αυτή η κατάσταση έκανε τους φόβους μου ακόμα πιο έντονους. Για δυο μήνες μετά το χωρισμό μας μιλούσαμε σχεδόν καθημερινά. Όλοι μου έλεγαν ότι αυτή η κατάσταση είναι άρρωστη και πρέπει να σταματήσει. Και στο τέλος πήραμε την κοινή απόφαση να το σταματήσουμε κι αυτό. Κανονικά έπρεπε να νιώθω ξαλαφρωμένη. Εγώ τότε γιατί κλαίω όποτε μου έρχεται στο μυαλό το πρόσωπό του και οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί; Γιατί μου έχουν μείνει μόνο τα καλά και γιατί δεν ήθελα με τίποτα να τελειώσει; Δεν έχω καταλάβει ακόμα αλλά μάλλον πρέπει ν' ακολουθήσω τη φράση που λέει: Άσε το χρόνο να δείξει!

Φοβίες!

Είναι πολύ δύσκολο να ζεις με φοβίες. Σε οποιαδήποτε ηλικία είναι δύσκολο, αλλά πόσο μάλλον όταν είσαι 22 χρονών και αντί να ζεις τη ζωή σου, εσύ πιο πολύ την σκέφτεσαι. Αυτοί που δεν έχουν περάσει ποτέ τέτοια φάση και δεν ξέρουν τι σου συμβαίνει κοροϊδεύουν ή σε κοιτάνε περίεργα. Πολλές φορές σου δίνουν και συμβουλές τύπου: γράψτα όλα στα παλιά σου τα παπούτσια, δεν αξίζει κλπ. Αν ήταν τόσο εύκολο δε θα ήταν κανείς μας έτσι. Αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο! Κάποιες φορές δεν μπορώ να το αποφύγω, κάποιες το ελέγχω, κάποιες με ελέγχει εκείνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι προσπαθώ να μην δίνω σημασία σε τέτοιους φόβους, να μην το σκέφτομαι, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου-ό,τι και να κάνω-υπάρχει η σκέψη μήπως με πιάσει πάλι πανικός; Ξέρω ότι θα το ξεπεράσω και δε θα είμαι πάντα έτσι, αλλά ώρες ώρες δεν το βλέπω να γίνεται και αυτό με τρομάζει και με κουράζει.

Αγάπη ή συνήθεια;

Έχω χωρίσει εδώ και 2 μήνες με τον άνθρωπο με τον οποίο πέρασα 3 χρόνια απ' τη ζωή μου. Εγώ από Βόρεια Ελλάδα, εκείνος από Νότια. Ένα μήνα μετά το χωρισμό γύρισε σπίτι του, αλλά μιλάμε ακόμα. Στην αρχή ήμουν χαρούμενη που επιτέλους θα φλέρταρα με την ησυχία μου. Και το έκανα για λίγο. Μετά μου άρεσε κάποιος λίγο περισσότερο, αλλά τελικά δεν ενδιαφέρθηκε οπότε δεν συνεχίστηκε το πράγμα. Τώρα μετά από τόσο καιρό ώρες-ώρες νιώθω ότι μου έλειψε. Κάποιες στιγμές θέλω να τον δω. Και όταν ακούω ότι είναι κάπου με κάποια κοπέλα ζηλεύω. Προσπαθώ να καταλάβω αν αυτό που νιώθω είναι λόγω του ότι δεν βρήκα κάτι άλλο και άρχισα να νιώθω μόνη, ή επειδή όντως έχω αρχίσει να τον θέλω πίσω. Αν τον ξανάβλεπα θα καταλάβαινα άραγε τι μου συμβαίνει πραγματικά;

Γενέθλια

Είναι υπέροχο να έχεις γενέθλια! Να ξέρεις ότι εκείνη η μέρα είναι η δική σου μέρα. Πως θα κάνεις πράγματα που σ'ευχαριστούν. Είναι η μέρα που ξυπνάς και λες: "Σήμερα δε θ'αφήσω τίποτα και κανέναν να με στεναχωρήσει". Μόλις έκλεισα τα 22! Βέβαια από ένα μήνα πριν λέω ότι είμαι 22 αλλά τέλος πάντων. Η μέρα μου ήταν όμορφη, αν και το πάρτι δεν τελείωσε ακόμη! Πήγα για ψώνια και συγκεκριμένα για ρούχα. Αχ, πόσο με ανανέωσε αυτό! Και μετά καφές στα λατρεμένα μου Starbucks! Δουλειά το απόγευμα και το βράδυ ξεκούραση, γιατί αύριο πρέπει να είμαι φρέσκια! Σάββατο βράδυ θα το κάψουμε! Τι πειράζει που μεγαλώνω; Καμιά φορά νοσταλγώ το παιδί που ήμουν κάποτε. Ξέγνοιαστη, χωρίς προβλήματα και χωρίς τίποτα να με απασχολεί, παρά μόνο το παιχνίδι. Αλλά και αυτή η ηλικία έχει άλλες χαρές, όπως και κάθε ηλικία με τη σειρά της. Αυτά είναι τα καλύτερά μου χρόνια μου είπε η θεία μου, μιλώντας για την 10ετία 20-30 χρονών. Τελικά έχει δίκιο! Και έχω σκοπό να την ζήσω όσο μπορώ πιο πολύ, και όσο φυσικά μου επιτρέπουν οι συνθήκες! Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Να τα εκατοστήσω!

Πρώτη φορά!

Έχω ξανακάνει blog αλλά δεν ασχολήθηκα πολύ. Με αφορμή όμως μια ταινία αποφάσισα να το σβήσω και να γράψω ένα άλλο. Ακόμα κι αν κανένας δεν το διαβάσει. Σκέφτηκα στην αρχή να το γράψω στα αγγλικά μια και κατέχω τη γλώσσα, αλλά τελικά το μετάνιωσα. Μόνο στη γλώσσα σου μπορείς να εκφραστείς όπως πραγματικά θέλεις! Είναι τόσα που θέλω να πω, αλλά λέω να ξεκινήσω απ' αυτό που με αφορά πιο πολύ αυτό τον καιρό, την δουλειά! Διδάσκω Αγγλικά σε φροντιστήριο. Ήταν το όνειρο μου και το εκμεταλεύτηκα, καθώς μπορεί να μην έπιασα τα μόρια της Αγγλικής Φιλολογίας που τόσο ήθελα, αλλά πήρα το proficiency και ευτυχώς με τη μία έπιασα δουλειά! Αφού φυσικά είχα να τελειώσω με τα χαρτιά για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Απίστευτη γραφειοκρατία και μεγάλη ταλαιπωρία! Όλοι μου λένε ότι είμαι πολύ τυχερή και πράγματι έτσι νιώθω. Αλλά εκτός απ' το να κάνεις τη δουλειά που σου αρέσει, που για μενα είναι πολύ σημαντικό, πρέπει να πληρώνεσαι κιόλας. Έχω αρχίσει λοιπόν ν'αναρωτιέμαι, αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά που τους αρέσει αλλά έχουν να πληρωθούν 5 και 6 μήνες εξακολουθούν να χαίρονται με αυτό που κάνουν; Ή θέλουν να τα βροντήξουν και να φύγουν; Όπως και να το κάνουμε, όταν ξεκινάς να δουλέψεις χαίρεσαι, γιατί πλέον θα παίρνεις τα δικά σου χρήματα. Όταν όμως δουλεύεις, δε σε πληρώνουν και πρέπει ν'αρχίσεις πάλι να παίρνεις λεφτά απ' τους δικούς σου εκεί τι κάνεις;