Άντρες!

Τους θάβουμε, τους κακολογούμε, τους βρίζουμε αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα ήταν η ζωή μου αν έβγαινα έξω και δεν θαύμαζα έστω έναν ωραίο άντρα. Το πρόβλημα δεν αρχίζει όταν κοιτάς πολλούς αλλά έναν. Όταν αποφασίζεις ότι φτάνει πια το παιχνίδι με τα μάτια, αυτός μ' αρέσει και θέλω να είμαι μαζί του. Και προσπαθείς να τον κατακτήσεις. Αν τα καταφέρεις σε παραδέχομαι. Αλλά αν παίζετε το πόσο καιρό μπορούμε να κοιταζόμαστε χωρίς να γίνει τίποτα μεταξύ μας, τότε κάτι δεν πάει καλά. Οι γυναίκες είμαστε πράγματι υπεραναλυτικές. Αν ο άλλος δεν κάνει κίνηση δε μας θέλει. (Υπάρχει φυσικά και η πιθανότητα να προτιμά άτομα του ίδιου φύλου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.) Και προφανώς μας κοιτάει είτε για να πει στους φίλους του αυτή με θέλει, είτε για να του ανέβει το ηθικό που τον θέλουν πολλές. Κι εμείς καθόμαστε ώρες επί ωρών σε μια καφετέρια λέγοντας τι μπορεί να συμβαίνει και ερμηνεύοντας όπως μας συμφέρει κάθε του κίνηση. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω, ίσα ίσα. Εγώ το κάνω πιο πολύ απ' όλες. Με πιάνει το πείσμα μου και ο εγωισμός μου. Αναρωτιέμαι όμως ώρες-ώρες τι μαζοχισμός είναι αυτός; Μήπως πρέπει όλες μας να πάρουμε απόφαση από νωρίς αυτό που λέει και ο τίτλος της ταινίας: Απλώς δε σε γουστάρει;