Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι τόσο απαισιόδοξοι δεν μπορώ να καταλάβω. Η ζωή είναι τόσο μικρή για να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Τους λες κάτι που ελπίζεις, που εύχεσαι ή ακόμη και που έγινε και εκείνοι αντί να χαρούν μαζί σου, σου ρίχνουν αμέσως τη διάθεση λέγοντας πράγματα αρνητικά. Δηλαδή πόσο θα τους πειράξει αν για μια φορά στη ζωή τους σου πουν και κάτι θετικό; Πόσο δύσκολο είναι να συμμερίζεσαι την χαρά κάποιου; Δεν είπα να κοροϊδεύεις τον άλλο και να του λες ψέμματα. Πρέπει κάποιες φορές να προσγειώνεις τους ανθρώπους όταν βλέπεις ότι ξεφεύγουν, αλλά αυτό απ' το να τους κόβεις τα φτερά πριν ακόμη τα ανοίξουν είναι απάνθρωπο. Στη ζωή μου πάντα ήμουν αισιόδοξος άνθρωπος. Πάντα έβλεπα το ποτήρι μισογεμάτο, όπως λέμε αλλιώς. Κάποιες φορές ίσως μου αρέσει να ονειροπολώ λίγο περισσότερο και ναι, για μένα η ελπίδα πράγματι πεθαίνει τελευταία. Και πεθαίνει όταν γίνεται κάτι πολύ τρομερό. Και θα συνεχίσω να είμαι, παρά τα όσα λένε οι άλλοι. Αν θέλουν να ζουν σε ένα κόσμο άσχημο είναι δικαίωμά τους. Αλλά μακριά από μένα οι αρνητικές τους διαθέσεις και απόψεις. Ας τις κρατήσουν για τον εαυτό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου