Αναμνήσεις

Κάθε εμπόδιο σε καλό λένε! Εγώ γιατί δεν το βλέπω; Αυτή τη στιγμή η αλήθεια μ' έχει πιάσει μια μιζέρια και μια νοσταλγία. Μου λείπει η παλιά μου ζωή. Τότε που πηγαίναμε κάθε μέρα στη σχολή έστω και για καφέ, είχα μια πολύ ωραία παρέα με την οποία γυρίζαμε όλη τη Θεσσαλονίκη, κάναμε πράγματα που μας άρεσαν χωρίς να πρέπει απαραίτητα να ξοδέψουμε πολλά λεφτά! Πηγαίναμε σε σπίτια φίλων και παίζαμε όλη μέρα χαρτιά, πηγαίναμε σε καφετέριες με επιτραπέζια και παίζαμε μέχρι να βαρεθούμε, πηγαίναμε για μπύρες και για καφέ στα πιο ωραία μέρη. Νοσταλγώ τόσο πολύ το πόσο ήρεμη ήμουν και πόσα πράγματα έκανα που μέχρι και την προηγούμενη σχέση μου σκέφτομαι! Περνούσα τόσο υπέροχα αλλά μετά τη μεγάλη κατρακύλα που έπαθα με τις φοβίες μου δε θέλω ούτε απ' το σπίτι να βγω-που λέει ο λόγος. Θα ήθελα πολύ να έκανα όλα αυτά που μου άρεσαν παλιά. Καμιά φορά σκέφτομαι τι πραγματικά με εμποδίζει!;Ο φόβος μου είναι, γιατί δεν θέλω να βρεθώ πάλι στην κατάσταση που βρέθηκα τον Μάιο. Ήταν πραγματικά τόσο άσχημο όλο αυτό που πέρασα που με τρομάζει να το ξαναζήσω. Ίσως αν αρχίσω πάλι να δοκιμάζω και δω ότι τίποτα δεν γίνεται να ηρεμήσω. Κάποιες φορές νιώθω όντως δυνατή και δοκιμάζω, άλλες πάλι τίποτα. Πιστεύω ότι αυτό είναι και το τελευταίο και πως αφού τελειώσω με την ψυχολόγο όλα θα φτιάξουν και θα είμαι ξανά δυνατή. Άντε να δούμε!

Η τέλεια εικόνα!

Το 'χω! Έχω μπροστά μου την ειδιλιακή εικόνα! Έξω χιονίζει ευτυχώς ασταμάτητα και το έχει στρώσει απ' τα ξημερώματα. Όλα είναι λευκά και οι νυφάδες στροβιλλίζονται στο ρυθμό του ανέμου που φυσάει με μικρή ένταση. Κάθομαι στην μπαλκονόπορτα και κοιτάζω το χιόνι που έχω καιρό να δω. Καθώς απολάμβανω το τοπίο μου έρχεται μια άλλη εικόνα στο μυαλό: Είμαι στον τόπο μου τέτοια μέρα, ντύνομαι ζεστά, βάζω το κασκόλ, το σκουφί και τα γάντια μου, παίρνω την τσάντα μου και πηγαίνω στη δουλειά. Καθόμαστε με τα παιδάκια και βλέπουμε το χιόνι απ' το παράθυρο, χαιρόμαστε που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και φυσικά κάνουμε και λίγο μάθημα, μιας και γι' αυτό πήγαμε! Όταν σχολάσω γυρίζω σπίτι μου, το σκοτάδι έχει πέσει και οι νιφάδες εξακολουθούν τον τρελό χορό τους. Κάνω έναν καφέ, στέκομαι στην μπαλκονόπορτα και κοιτάζω το τοπίο με τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν σημαίνοντας τον ερχομό των Χριστουγέννων! Αχ, αυτά τα απλά πράγματα θέλω να αποκτήσω. Τόσο δύσκολο είναι πια;

Ωραία απ' τη μια, άσχημα απ' την άλλη!

Πέρασα απ' τα πιο ωραία Σαββατοκύριακα εδώ και πολύ καιρό. Παρασκευή ξεσάλωμα με τους φίλους μου βλέποντας έναν απ' τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, Σάββατο χορός με την παρέα μου, επίσης ξεσάλωμα. Όλο το μαγαζί με κοιτούσε, αλλά έτσι είμαι εγώ. Τρελαίνομαι να χορεύω τσιφτετέλια όπου και να είμαι. Δε με νοιάζει αν με κοιτάνε ή με σχολιάζουν. Δικό τους πρόβλημα! Εγώ περνάω καλά και το δίχνω! Και σήμερα περιμένω να περάσω το ίδιο καλά. Βέβαια Κυριακή θα είναι πιο ήρεμα τα πράγματα αλλά και πάλι θα περάσω καλά! Και μετά έρχεται η Δευτέρα με την δουλειά στην οποία πρέπει να πάω. Τελικά νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει παρά μόνο η ψυχολόγος μου και μάλλον πρέπει να σταματήσω να μιλάω για την δουλειά σε όλους αυτούς. Όντως δεν πρέπει να συζητάς πολύ για κάποιο πρόβλημά σου. Το πολύ-πολύ να καταλήξεις με τρομερό πονοκέφαλο, απίστευτα νεύρα, φοβερά μπερδεμένος/η και να νιώθεις ό, τι ακριβώς νιώθω κι εγώ τώρα(τελικά με νιώθει κανείς;). Πρέπει να το λύσω μόνη μου το πρόβλημα. Όντως θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου και θα σταματήσω ν' ακούω τον οποιονδήποτε. Τι πραγματικά θέλω να κάνω; Αυτό μπορώ με σιγουριά να το πω! Θέλω να φύγω απ' το φροντιστήριο που δουλεύω, να βρω μια καλύτερη δουλειά, να γυρίσω πίσω στην πόλη μου, να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι, να κάνω τη ζωή που θέλω. Να ξαναβρώ την χαρά και την ηρεμία μου. Να νιώσω ξανά ότι ελέγχω τη ζωή και όχι ότι με ελέγχει αυτή. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα είναι αυτό: θα ετοιμαστώ να βγω να διασκεδάσω, θα ξεχάσω όλα μου τα προβλήματα, θα διασκεδάσω με την παρέα μου και όσων αφορά την δουλειά θα σταματήσω να την φέρνω στο σπίτι μου, όπως είπε και η αδερφή μου. Και αύριο που θα έρθει η ώρα να πάω θα πρέπει να σκεφτώ θετικά. Στο κάτω-κάτω κάνω τη δουλειά που ονειρεύομαι και δε θ' αφήσω κανέναν ηλίθιο να με χαλάσει παραπάνω. Μέχρι να φύγω λοιπόν απ' το περιβάλλον που με χαλάει τόσο δε θα πηγαίνω σαν το καημένο, πληγωμένο γατί που το πάνε για εκτέλεση και φοβάται, αλλά θα το αντιμετωπίσω. Τουλάχιστον ελπίζω ότι θα τα καταφέρω!